When I was working as an architect in a public technical service at the Organization of School Buildings, I observed the space around me: I saw half bodies, half faces, I heard half voices, and the rest was like radio interference. In the city, I saw only half the trees and the sky. We saw our half-life protected behind desks—shields, markers of a boundary within an unhomely environment. Once, I wanted to see my colleagues whole, on top of their desks.
Για πολλούς η εξαρτημένη σχέση εργασίας, η ίδια η εργασία, είναι η αναβολή της πραγματικής ζωής που δεν έρχεται ποτέ. Όταν εκπονούσα μελέτες σχολικών κτιρίων υπάλληλος στα γραφεία μιας δημόσιας τεχνικής υπηρεσίας, παρατηρούσα τον γύρω μου χώρο,
έβλεπα τα μισά πρόσωπα
άκουγα τις μισές φωνές, οι άλλες
παράσιτα ραδιοφώνου στην πόλη
έβλεπα μισά τα δένδρα, τον ουρανό
την εξοχή.
Βλέπαμε τη μισή ζωή μας προστατευμένη πίσω από τα γραφεία- ασπίδες.Τα σημάδια ενός ελάχιστου προσωπικού χώρου, ενός ορίου, ενός «οικείου» στον ανοίκειο χώρο. Μετά θέλησα να τους δω ολόκληρους πάνω στα τραπέζια
