Στην έκθεσή μου, o οδηγος της «Μνημειόπολης προέρχεται από σκέψεις γύρω από την ανθρώπινη συνθήκη που διαμορφώνεται μέσα στην πόλη, όλο αυτό το ζήτημα της υποκρισίας, της διπλής γλώσσας, των υποσχέσεων που έχουν γίνει πια ένα μνημείο ασυνέπειας και αδιαφορίας. Θεώρησα ότι είναι καιρός να αφιερώσουμε μια σειρά από μνημεία και υπηρεσίες σε μη δημοφιλείς έννοιες, σε όσα δεν λέγονται, όπως «Εθνικό Κέντρο Ανάπτυξης και Συντήρησης Μετρίων», «Υπουργείο Αφαίρεσης Κεκτημένων», «Μνημείο του Περιττού» και άλλα που θα μπορεί ο επισκέπτης της έκθεσης να διαβάσει στον οδηγό της πόλης – άρα φτιάχνουμε μνημεία για τον άχρηστο, τον κενό, τον μισαλλόδοξο, τον ψεύτη, τον απατεώνα. Μέρος της καινούργιας μου δουλειάς, λοιπόν, είναι αυτή η πολύ απλή διαπίστωση, ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να μνημονεύουμε και να κάνουμε γνωστό αυτό που όλοι ξέρουμε. Η πραγματικότητα δεν μας επιτρέπει να κάνουμε χιούμορ, παρ’ όλα αυτά είναι μια φυσική ανάγκη και όσο πιο σκληρή η πραγματικότητα.