The five-channel video installation the future has been found (2019) by Manolis Baboussis investigates the conceptual symbiosis of an excavation and the fragments of a found text that somehow signifies our current present and concurrently discloses the future. Blurring the boundaries of reality, the oracular verses of the unearthed text deeply interrogate topical issues and the pathologies of our time. These poetic extracts could perhaps be part of a personal diary, letter or testament of someone who once lived in the distant past but in an unexplained way was able to foresee the future through the eyes of the present reader. The inexorable digging of the unidentified male figure denotes the crave to discover the unknown. The instalment of the two screens on the chairs, springs to mind reader’s chairs or passenger seats delineating a metaphorical quest for the holy grail of knowledge, survival and immortality. Baboussis with his sardonic burst of amphibological linguistic raps scans our contemporary society and blatantly criticises it, directly reacting to its flaws and faults in an almost prophetic way. The inventiveness in the artist’s take on the future, bears immediate consequences regarding the way we deal with our own fears when we think of it without us being part of it. The idealistic declaration that the future is found, unexpectedly fills us with a liberating and redemptive feeling as we suddenly develop the deception of the elongation of time and, consequently, the lengthening of our mortal entity. The work of Baboussis puts a surreal twist on the parameters of life, humourously re-shuffling the elements of time and gently embracing an emotional upheaval that almost invades us without noticing.
Dr Kostas Prapoglou, curator
1531 λέξεις, συνθέτουν ένα κείμενο που βρέθηκε σε μια ανασκαφή. Πρόκειται για ένα ημερολόγιο; Μια προσωπική επιστολή; μια διαθήκη; Είναι ένα εύρημα το οποίο, με την μια αντιλαλεί η κραυγή του / οι εμμονές του, Αναρωτιέται, αν η ζωή του χωράει σ ‘ένα site, ή τι ζωή θα βρει ο αρχαιολόγος / δίχως τον πολιτισμό, Υπουργών Πολιτισμού / δίχως υποψήφιους / Σχολών, Mουσείων, Υπουργείω ν/ δίχως συλλέκτες των ίδιων καλλιτεχνών. Αφηγείται την αυτοβιογραφία ενός δρόμου / μιας έκθεσης. Διαπιστώνει το βάρος των ξεχασμένων / την αμήχανη πίκρα μας, Παρατηρεί τον χρόνο να λιώνε ι/ σε χώρους κοινόχρηστου θυμού / χώρους / φορτωμένους κουβέντε , στρωμένους χυδαιότητα. Βλέπει ότι η ζωή, θέλει κι ’άλλη ζωή / ζωντανή ή νεκρή.
Αναπολεί τη γλυκιά φωνή του. Θυμάται τη ξινή της γεύση / τον ιδρώτα της / το ακραίο τέντωμα των άκρων της. Παρατηρεί το γιουσουρούμ των αντίο, το Αιγαίο, άσκαφτο, άκαυτο, άθαφτο.
Μας δίνει λόγια, εικόνες, αισθήσεις και σκέψεις για τη μνήμη, τη θυσία και τη λήθη, τη δημιουργία, τον χώρο της τέχνης, και την καταστροφή. Μισό μέτρο, δέκα πόντοι / ένας πόντος, ο πόνος πιο βαθιά / σημαντική απόφαση / η ακρίβεια. Διαβάζουμε ότι βρέθηκε μια αρχιτεκτονική που φυτρώνει, ότι Βρέθηκε τo μέλλον / τo παρελθόν, το παρόν / χωρίς έμενα, δεν υπάρχουν.
Βρέθηκε λοιπόν το μέλλον ! Μπορούμε να πεθαίνουμε ευτυχισμένοι.
όπως λέει και ο Αλμπέρ Καμύ «Πρέπει να φανταστούμε το Σίσυφο ευτυχισμένο».
Ίσως απο την αέναη προσπάθεια. Αν βρέθηκε το μέλλον, το παρόν επιμηκύνεται. Θα γνωρίζουμε, τότε, και πόσα εκατοστά θα ανέβει τα επόμενα χρόνια, το ψέμα απο την αλήθεια, τη μορφή των ιδεών και της τέχνης του μέλλοντος. Ίσως ανακαλύψουμε και αναπτύξουμε καλύτερες δεξιότητες επιβίωσης, εξόντωσης και συμβίωσης, νέες συμβάσεις υπομονής και απόκρυψης της ανθρώπινης φύσης μας, ίσως, τότε γίνουμε πάλι απρόβλεπτοι, παράλογοι.