Benaki Museum, Athens, 2010
Curator Christoforos Marinos
Whatever escapes from the object is also what rescues it, what traces it in the realm of the conceivable. It is on this constitutive folding of form that the nuclear truth of the object cannot be established, but only its enacted side, its ectopic reality, where Babousis also crafts his critical discourse, in fact his de-obsession from the status quo.
Apostolis Artinos
Building skeletons stand awkwardly in the landscapes of Kea, exuding an identity of abandoned ruins that contradicts the supposed prospect of their structural completion. Architectural entities appear dead and eternal in time through their photography, failing to satisfy their latent functionality, emerging as traces of human presence in the natural landscape and as inglorious moments of futility of architectural ambition.
The only instance of a subject’s appearance is marginally a parergue, as the body
is swallowed up and becomes another structural element of the landscape composition.
Christina Reinhart
Uncertain, unfinished and absurd
Unfinished, like the constructions that hang in the second room: large photographs of one of Greece’s most open wounds. Concrete wounds. More precisely, concrete columns, future unfinished walls erected in the countryside, on the islands, everywhere. The goal is to be able to affirm that one has built, even if it is to never complete the construction nor to live in it. Once the roof is on, the building is indestructible and its existence is validated by the State.
The aesthetic is impeccable. The reality is implacable: these constructions are skeletons before the flesh even exists (Squelettes, 20002010). Alone remains Baboussis’ Vitruvian Woman – a naked woman, body inverted, practicing yoga, in search of a meaning that is expected to come from elsewhere but which, in reality, will never come because absurdity is the queen here.
Baboussis’ photographs illustrate the permanent crisis situation in which Greece has found itself for decades, the loss of urban landmarks, and the mourning of an ignored past and the beauty of its remains. In doing so, they also highlight the functioning of the country’s institutions. “Being Greek,” for Baboussis, means “living in a country of great beauty and inaccuracy. Athens is a living museum of irrational constructions, of restorations indefinitely postponed, of wounds indefinitely repeated.” And of unfinished walls
Barbara Polla / Manolis Baaboussis, Catalogue ,the Garden , ASFA 2022
Mουσείο Μπενάκη , Αθήνα, 2010
Επιμελητής Χριστόφορος Μαρίνος
Ό,τι διαφεύγει απ’ το αντικείμενο είναι κι αυτό που το διασώζει, αυτό που το ιχνογραφεί στη σφαίρα του νοητού. Πάνω σ’ αυτή τη συστατική αναδίπλωση της φόρμας δεν μπορεί να εδραιωθεί η πυρηνική αλήθεια του αντικειμένου, αλλά μόνο η εκδραματισμένη του πλευρά, η εκπτωτική του πραγματικότητα, εκεί όπου ο Μπαμπούσης φιλοτεχνεί και τον κριτικό του λόγο, για την ακρίβεια την από-γοήτευσή του απ’ το καθεστώς των πραγμάτων.
Αποστόλης Αρτινός
Οικοδομικοί σκελετοί στέκουν αμήχανοι στα τοπία της Κέας αποπνέοντας μία ταυτότητα εγκαταλελειμμένων ερειπίων, που αντιφάσκει με την υποτιθέμενη προοπτική της δομικής ολοκλήρωσής τους. Αρχιτεκτονικές οντότητες φαντάζουν νεκρές και αιώνιες στο χρόνο μέσω της φωτογράφησής τους, αποτυγχάνοντας να ικανοποιήσουν τη λανθάνουσα λειτουργικότητά τους, αναδυόμενες ως ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας στο φυσικό τοπίο και ως άδοξες στιγμές ματαιότητας της αρχιτεκτονικής φιλοδοξίας.
Η μόνη περίπτωση εμφάνισης υποκειμένου αποτελεί οριακά ένα πάρεργο, καθώς το σώμα
καταπίνεται και καθίσταται άλλο ένα δομικό στοιχείο της σύνθεσης του τοπίου.
Χριστίνα Ράινχαρτ
Ημιτελές, όπως οι αναρτημένες εικόνες κατασκευών στον τοίχο της δεύτερης αίθουσας : μεγάλες φωτογραφίες μιας από τις πιο ανοιχτές πληγές της Ελλάδας. Τραύματα από μπετόν . Πιο συγκεκριμένα, τσιμεντένιες κολώνες, μελλοντικοί ημιτελείς τοίχοι που αναγείρονται στην ύπαιθρο, στα νησιά, παντού. Ο στόχος είναι να μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι έχει χτίσει, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να ολοκληρώσει την κατασκευή του ή να ζήσει σε αυτήν .Από τη στιγμή όμως που τοποθετείται η οροφή, το κτίριο προστατεύεται και το κράτος επικυρώνει την ύπαρξη του.
Η αισθητική είναι άψογη. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: αυτές οι κατασκευές είναι σκελετοί πριν υπάρξει η σάρκα (Squelettes, 2000-2010). Μόνη απομένει η Βιτρουβιανή Γυναίκα του Μπαμπούση -μια γυμνή γυναίκα που στέκεται ανάποδα με το σώμα της να εξασκείται στη γιόγκα, εν αναμονή ενός νοήματος που θα ερχόταν από αλλού, αλλά στην πραγματικότητα, δεν θα έρθει ποτέ, γιατί εδώ ο παραλογισμός είναι βασιλιάς.
Οι φωτογραφίες του Μπαμπούση απεικονίζουν τη μόνιμη κατάσταση κρίσης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, την απώλεια των αστικών τοπόσημων , τον θρήνο ενός αγνοημένου παρελθόντος και την ομορφιά από τα απομεινάρια του.
Με τον τρόπο αυτό, αναδεικνύουν επίσης τη λειτουργία των θεσμών της χώρας.
“Το να είσαι Έλληνας”, για τον Μπαμπούση, σημαίνει “να ζεις σε μια χώρα με μεγάλη ομορφιά και ανακρίβεια. Η Αθήνα είναι ένα ζωντανό μουσείο ανορθολογικών κατασκευών, αποκαταστάσεων που αναβάλλονται επ’ αόριστον, πληγών που επαναλαμβάνονται στο διηνεκές”. Και από ημιτελείς τοίχους.
Barbara Polla από τον κατάλογο τη έκθεσης M. Μπαμπούσης « ο Κήπος».
Ο σκελετός, για παράδειγμα, δεν έχει καμία σχέση με τον εκτεταμένο άδειο χώρο γύρω του, έναν τόπο γοητευτικό ακριβώς γιατί είναι αδιαμόρφωτο. Ο τόπος, για τον Robert Smithson, είναι εκείνος που δεν έχει ακριβή όρια, είναι ο ακατέργαστος χώρος. Το μέτρο δίνουν οι πέτρες, τα βράχια, οι θάμνοι. Δεν πρόκειται για ένα μοναχικό φάρο, αλλά για τον πρώτο αόρατο κατακτητή. Λέμε πως μία περιοχή «είναι εκτός σχεδίου», ενώ στην ουσία υλοποιείται ένα εφιαλτικό σχέδιο.
Οι σκελετοί ανεβαίνουν την κορυφή της πλαγιάς, σχηματίζουν έναν τοίχο στην παραλία, σηματοδοτούν την έναρξη της άλωσης. Η εισβολή, ο περιορισμός της ελευθερίας, ο εγκλωβισμός, δεν είναι αποκλειστικό αντικείμενο της εφηβικής αντίδρασης και ιδιοσυγκρασίας.
Ακόμα και η καταγγελία για τη «διατάραξη της ησυχίας», δηλαδή η αναγγελία, η έκθεση και η επίκληση των λόγων προϋποθέτει την ύπαρξη και την πίστη σε μια αρχή, σ’ ένα κοινό, σε μία συμμετοχή τους. Όταν το πρόβλημα είναι η ίδια η αρχή και το κοινό παραμένει αμέτοχο, τότε το θέμα είναι αν η καταγγελία είναι μία ανακούφιση, μόνο αρχή ή το τέλος μιας σκέψης, μιας πράξης, ενός μέλλοντος. Αν προκαλεί μόνο θυμό, είναι απλώς αδιέξοδη.
Από την άλλη πλευρά, η γνωστή φράση του Μπρεχτ, ότι «μία φωτογραφία των εργοστασίων Krupp και GEG, ουσιαστικά δεν αναδεικνύει τίποτε για αυτές τις επιχειρήσεις», μας θυμίζει ότι ενδεχομένως χρειάζεται κάτι περισσότερο.
Μανώλης Μπαμπούσης συνέντευξη στον Χ.Μαρινι
κατάλογος της έκθεσης Σκελετοί ,Μουσείο Μπενάκη
