In my own cities, in addition to the Institute for the Protection of the Artist by Artists, especially institutional artists, there is the Professional Association of Collectors of the same artist and his museum, the creation of the Biennial of Artists over 65, the Cemetery of Anonymous Artists who exhibit their works in projection on the tombstone. All private and public organisations now have a creative office next to the accounts office. In the guide to my city, and in Baboucity, the government’s positions and initiatives for artists and art are described in detail.
Ileana Tounta Center of Contemporary Art, Athens, 2014
Ο Μπαμπούσης στα “εκτός σχεδίου”, σχέδια του 2006- 2014, Ιλεάνα Τούντα 2014, , είχε προτείνει την ανεστραμμένη πισίνα, ως ποτιστήρι και σιντριβάνι, πισίνες πάνω σε κολώνες ύψους εκατοντάδων μέτρων απέναντι από το Σούνιο ή επάνω σε μια πανύψηλη κολώνα , αναποδογυρισμένες ανάποδα να ποτίζουν τη γη με το νερό τους . και το συντριβάνι Μicrophon, να στάζει λέξεις που ξεψυχούν στην αποχέτευση. Έχει σχεδιάσει επίσης τα πολυώροφα κτήρια πισίνα-πισίνα,-πισίνα, των οποίων κάθε όροφος καταλαμβάνεται ολόκληρος από μια πισίνα.
Ο καλλιτέχνης έχοντας ως αφετηρία θέματα όπως η οικολογική καταστροφή, η ανυδρία των ελληνικών νησιών, τη δόμηση σύμφωνα με τα στερεότυπα, μίας διεθνούς copy paste διακοσμητικής αρχιτεκτονικής του άδειου μυαλού, της ξεριζωμένης ελιάς, της επενδεδυμένη πέτρας των κατακόρυφων φωτισμών, ως ένα από τα σύμβολα της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, με την ανάποδη πισίνα του τονίζει, τον παραλογισμό και τα στερεότυπα που κατακλύζει τις παραλίες τα νησιά και τα βουνά της Ελλάδας και την καταστροφή του περιβάλλοντος
Κοιτάξτε ψηλά και θα δείτε μια ανεστραμμένη πισίνα (μια προβολή προς το ταβάνι) να σας κοροϊδεύει από την οροφή της αίθουσας σαν ένα γελοίο υποκατάστατο του παραδείσου – λες και αυτή η άχρηστη και βλαβερή πολυτέλεια της παραθαλάσσιας πισίνας θα είχε κάποια πιθανότητα να ανταγωνιστεί το προγονικό γαλάζιο του Αιγαίου.
Barbara Polla
Η προβολή μιας αντεστραμμένης πισίνας( κοινό σημείο των αρχιτεκτονικών ουτοπιών του
Μπαμπούση, έχει “φτύσει” στον υλικό κόσμο ένα δικό της θραύσμα. Μιμούμενη την εποπτεία του ουρανού, απλώνεται και αγκαλιάζει το χώρο φέροντας τις ανάλογες συνδηλώσεις του παραδείσου, αλλά και μιας εξιδανικευμένης θάλασσας, που αντανακλάται στον ουρανό σε έναν ανεστραμμένο κόσμο.
Χριστίνα Ράινχαρτ
