“Each photograph is suspended between the judgment already expressed by Baboussis and that of the beholder. A similar mechanism of experience in experience, of photography in photography, leads us successively and invites us to enter rather discordant places: hospitals, museums, schools, courtrooms, religious institutions, political headquarters, television studios, factories, visualizing the shell of actions rather than their protagonists. In addition, Baboussis tends to associate his images, even though they were created in different circumstances, beyond their themes—their subject matter and dates—achieving, through the short-circuiting of associations, a further rendering of meaning.”
— Bruno Corà, Artistic Director, Camec Museum
“Accumulation will become for the artist the sign of the times, the ultimate expression of a capitalist society in which the multitude has more to do with the concentration of power (of whatever kind) than with its distribution. From the abandoned archives in complete disarray and the absolute order of the bank vaults he would call Secrets to the crowded cemeteries and the empty amusement centers or the warehouse of motorcycle parts he would label as Squats, these photographs by Baboussis constitute a topology of futility. Manolis Baboussis, not coincidentally, will be intensively engaged in photographing spaces that constitute liminal points of encounter or socializing: waiting, stopping, or movement. He photographs waiting rooms, reception desks, ports with ships ready to welcome travelers, empty dining rooms, and offices. Space becomes a metaphysical void of social reality or a tragic landscape of absence.”
— Christopher Marinos, Art Historian, Curator
Ο τίτλος, υπό μια γενική έννοια, αφορά κατοχές : χώρων, ανθρώπων πραγμάτων. « Πρόσεξα τα φρέσκα λουλούδια που κατατέθηκαν πάνω σ’ ένα μικρό χωμάτινο λόφο, σε μια ελάχιστη αρχιτεκτονική. Περιέχει ένα υπόλοιπο που δεν κατέχει πλέον τίποτε. Ίσως μια θέση στη μνήμη. Μένουν τα πράγματα, προστίθενται, πολλαπλασιάζονται, ομαδοποιούνται, συγκεντρώνονται, ταξινομούνται, συσσωρεύονται, σχηματίζουν ένα πλήθος. Κατέχουν χώρους, τον άνθρωπο, τον αντικαθιστούν τον εκμεταλλεύονται, αντικείμενα, συναισθήματα, στοιβάζονται τα πράγματα, κατοικούν τον κόσμο, εγκιβωτίζουν, φυλάνε τη μνήμη, τον κόπο.
Περιορίζουν τη φύση σε αποσπασματικά συμβολικά κομμάτια. »
Μανώλης Μπαμπούσης , από τον καταλογο της έκθεσης Κατοχές La Spezia ,Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης
Η έννοια της συσσώρευσης. Η συσσώρευση θα γίνει για τον καλλιτέχνη το σημείο των καιρών, η απόλυτη έκφραση μιας καπιταλιστικής κοινωνίας, στην οποία το πλήθος έχει περισσότερο να κάνει με τη συγκέντρωση της εξουσίας (όποιου είδους) παρά με τη διανομή της. Από τα εγκαταλελειμμένα αρχεία που βρίσκονται σε πλήρη αταξία και την απόλυτη τάξη των τραπεζικών θυρίδων που θα ονομάσει Μυστικά μέχρι τα γεμάτα νεκροταφεία και το άδειο κέντρο διασκέδασης ή την αποθήκη με τα ανταλλακτικά για μοτοσυκλέτες που θα τα χαρακτηρίσει ως Καταλήψεις, οι φωτογραφίες αυτές του Μπαμπούση συνιστούν μια τοπολογία της ματαιότητας. Ο Μανώλης Μπαμπούσης, όχι τυχαία, θα ασχοληθεί εντατικά με τη φωτογράφηση χώρων που αποτελούν οριακά σημεία συναντήσεων ή συναναστροφών, αναμονής, στάσης ή κίνησης. Φωτογραφίζει αίθουσες αναμονής, ρεσεψιόν, λιμάνια με τα πλοία έτοιμα να υποδεχτούν ταξιδιώτες, άδειες τραπεζαρίες και γραφεία. Ο χώρος γίνεται ένα μεταφυσικό κενοταφίο της κοινωνικής πραγματικότητας ή ένα τραγικό τοπίο της απουσίας.
‘Οι μακρινές λήψεις τονίζουν την απόσταση, το θέαμα είναι πάντα σε απόσταση. Η μηδενική απόσταση από τον εαυτό μας δεν μας βοηθάει να τον δούμε. Ο πίνακας τονίζει τη θέαση από απόσταση, και η φωτογραφία είναι το κατ’ εξοχήν μέσο της απόστασης άλλα και της τεκμηρίωσης. Η συνάντηση του ντοκουμέντου με τον πίνακα, μεταξύ δύο διαφορετικών εννοιών, οι οποίες με την ίδια ευκολία μπορούν να συνυπάρξουν ή να διαχωριστούν.
Σκελετολογία: Μια συζήτηση με τον Μανώλη Μπαμπούση, Χριστόφορος Μαρίνος
