Ο Μανώλης Μπαμπούσης με την εγκατάσταση με γενικό τίτλο : Mon repοs – Η ανάπαυση μου, διερωτάται υπαινικτικά, γύρω από το ταξίδι, τη φύση, τις υπηρεσίες παροχής διαμονής, την εργασία και την ανάπαυλα.
Η μεγάλη φωτογραφία (250,Χ148μ ), των κυμάτων που λευκαίνουν τη θάλασσα , απεικονίζουν τη δύναμη και την αγνότητα της φύσης, αναδεικνύουν την ορμή, τη σύγκρουση και την εφήμερη μορφή τους, παραπέμπουν στη διαδοχή του χρόνου, στο ευρύτερο ταξίδι σ’ έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Ενώ η ασπρόμαυρη φωτογραφία (30χ40 εκ ), της γυναίκας που πλένεται με κουβά και σκάφη, σ’ ένα λιτό περιβάλλον με πέτρινους τοίχους, υπενθυμίζουν τα υλικά που μένουν, την πολυτέλεια και την ποιότητα του ελάχιστου .
Ο καλλιτέχνης αντιπαραθέτει την ελευθερία της φύσης με τον εγκλωβισμό της εργασίας, την οποία συμβολίζει και απεικονίζει με μια κατασκευή από πολυάριθμα πουπουλένια ξύλινα ξεσκονιστήρια, να αιωρούντα από την οροφή της αίθουσας, παραπέμποντας στις εργασίες συντήρησης, σ’ έναν πολυέλαιο και την παλαιά αίγλη και ιστορία του κτηρίου που φιλοξενεί την έκθεση η οποία πρέπει να διαφυλαχθεί.
Ο Μπαμπούσης θέτει ερωτήματα : «Και αν όλοι γίνουμε ξενοδοχεία, ύπνο- δοχεία, ένα υπερ -δοχείο, υπό-δοχείο, των ξένων τα δοχεία ;»,
« Ο προορισμός αλλάζει τον ταξιδιώτη ή εκείνος τον προορισμό ; », ή «Πόσα μέτρα ποίησης γράφτηκαν για ένα σεντόνι ;», «Κάποια σεντόνια φύγανε από το παράθυρο δεμένα κόμπους». «Δεν ειναι το ταξίδι μια ανάπαυλα κάποιοι κουράζονται στων ξένων τα δοχεία. Το ταξίδι «Είναι δράση και αντίσταση, είναι δημιουργία, είναι φιλοξενία».
Στον ίδιο χώρο η φωτογραφία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού καθισμένο αντικριστά στο χωλ ξενοδοχείου της Αθήνας, αναπαύει τις μνήμες του. Απέναντι από τον «πολυέλαιο» και τη φωτογραφία με τα κύματα δυο παρόμοιες φωτογραφίες, (270 χ172εκ ), απεικονίζουν τα κίτρινα κρόσσια, των εν σειρά αριθμημένων κλειδιών ενός ξενοδοχείου της Πόλης του Μεξικού, δημιουργώντας μια κλειστή αυλαία θεάτρου, μια εικόνα σαν ένα τείχος που κρύβει τα βιώματα της.
Οι φωτογραφίες των κλειδιών του ξενοδοχείου πλαισιώνουν, μία χτισμένη πόρτα με την επιγραφή , «Mon repos», η οποία αναφέρεται τόσο στην έπαυλη της Κέρκυρας, του 1827, η οποία αφού πρώτα χρησιμοποιήθηκε ως Σχολή Καλών Τεχνών από το 1864 έως το 1967 μετέπειτα χρησιμοποιήθηκε από την βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, για να γίνει στη συνέχεια Μουσείο, όσο και στην ίδια έννοια της ανάπαυσης και των διακοπών του καθένα.
Όπως λέει ο καλλιτέχνης , η ανάπαυση έρχεται όταν το έργο η χαρά , η θλίψη η ελπίδα η φύση ξεκουράζεται ανέγγιχτη, σίγουρα , έως ότου και η αναπνοή μας αναπαυθεί.
WANDERLUST all passports
Group show
Curator + Concept Design Kostas Prapoglou
Schliemann – Melas Mansion, Athens
With his installation titled Mon repos Manolis Baboussis subtly reflects on themes of travel, nature, accommodation services, labor, and respite.
The large photograph (250×148 cm) of waves whitening the sea portrays the power and purity of nature, highlighting the force, clash, and transient form of the waves, alluding to the passage of time and the broader journey through an ever-changing world. Meanwhile, the black-and-white photograph (30×40 cm) of a woman washing herself with a bucket and basin in a simple setting with stone walls, reminds us of the materials that endure, the luxury, and the quality found in minimalism.
The artist contrasts the freedom of nature with the confinement of labor, symbolized by a construction of numerous feather dusters suspended from the ceiling, evoking maintenance work or the image of a chandelier, referencing the grandeur and history of the building hosting the exhibition, which must be preserved.
Baboussis raises questions: “What if we all become hotels, sleep-vessels, a super-container, a sub-container for strangers?” “Does the destination change the traveler, or does the traveler change the destination?” or “How many meters of poetry have been written for a bedsheet?” “Some sheets flew out the window, tied in knots.” “Isn’t travel a form of respite? Some grow weary in the vessels of strangers. Travel is action and resistance, creation, and hospitality.”
In the same space, a photograph of an elderly couple sitting across from each other in a hotel lobby in Athens rests upon their memories. Across from the “chandelier” and the photograph of the waves, two similar photographs (270×172 cm) depict the yellow tassels of numbered hotel keys from a hotel in Mexico City, forming a closed theater curtain, a wall, an image that conceals its experiences.
The hotel key photographs frame a bricked-up door with the inscription “Mon repos,” referring both to the Mon Repos villa in Corfu, built in 1827, which served as the School of Fine Arts from 1864 to 1967 before being used by the royal family of Greece and later becoming a museum, as well as the very concept of rest and vacation for everyone.
As the artist states, rest comes when work, joy, sorrow, hope, and nature rest untouched, certainly, until even our breath rests.
