Ileana Tounta, Center of Contemporary Art, Athens, 2007
“Organically contemporary with his time, Baboussis is a child of utopian architecture, anti-psychiatry, the denunciation of bureaucracy, penitentiary control, and the policing performed by classification and identification; he is a child of Deleuze, Castoriadis, and Foucault. Just as Foucault envisions, in the final lines of The Order of Things, the end of anthropocentric knowledge coming like a wave that passes over the sand and erases the face of man, so Baboussis’ photograph inscribes this movement and specifies it by erasing the outline of the ‘face’ to open up the space of its absence. The photograph now functions by erasing any face from the rhetoric of staging and the discourse of the choral arrangement.”
“To judge means to separate, to discriminate, to distinguish, to compare, to exclude, to decide; finally, to condemn, elect, reward. An activity that is part of the creative process itself.”
In the section on spaces of judgment, Baboussis photographs various empty meeting rooms: courtrooms, schools, senates, academies, rectorates, boards of trustees, ecclesiastical meetings, and parliament. These images document the decision-making centers of institutions, mapping a nervous system that forms the basis of a value system grounded in the dichotomies of right or wrong, good or bad, beautiful or ugly. It is the image of a space where morality is formally shaped, democracy is expressed, and freedom is preserved. Human presence is not implied, as in the case of the Volterra psychiatric clinics, but is indicated by the seats, benches, and microphones, corresponding to the severity of the photographs that completely deactivate these spaces and sever them from any possibility of narrative continuity.
Denys Zacharopoulos, Art Historian, Exhibition Curator
Οργανικά σύγχρονος με την εποχή του, ο Μπαμπούσης είναι παιδί της ουτοπικής
αρχιτεκτονικής, της αντιψυχιατρικής, της καταγγελίας της γραφειοκρατίας, του
σωφρονιστικού έλεγχου και της αστυνόμευσης που επιτελεί η ταξινόμηση κι η
ταυτοποίηση, είναι παιδί του Ντελέζ, του Καστοριάδη, του Φουκώ. Και όπως ο Φουκώ
βλέπει στις τελευταίες γραμμές του οι Λέξεις και τα Πράγματα, να έρχεται το τέλος της
ανθρωποκεντρικής γνώσης σαν ένα κύμα που περνά πάνω στην άμμο και σβήνει το
πρόσωπο του ανθρώπου, έτσι κι η φωτογραφία του Μπαμπούση εγγράφει την κίνηση αυτή
και την εξειδικεύει σβήνοντας το περίγραμμα του “προσώπου” για ν’ανοιχτεί στον χώρο
της απουσίας του. Η φωτογραφία λειτουργεί πια ως το γεγονός του σβησίματός του όποιου
προσώπου από την ρητορική της σκηνοθεσίας και το λόγο της χορικής διάταξης.
Ντένης Ζαχαρόπουλος
« Κρίνω σημαίνει διαχωρίζω, διακρίνω, συγκρίνω, αποκλείω, αποφασίζω. Τέλος,
καταδικάζω, εκλέγω, επιβραβεύω. Μια δραστηριότητα η οποία είναι μέρος της ίδιας της
δημιουργικής διαδικασίας. »
Στην ενότητα των χώρων κρίσης, ο Μπαμπούσης φωτογραφίζει διάφορους χώρους
κρίσεως, άδειες αίθουσες συνεδριάσεων διαφόρων ειδών από αίθουσες δικαστηρίων,
σχολών, συγκλήτων, ακαδημιών, πρυτανείων, διοικητικών συμβουλίων, εκκλησιαστικών
συνόδων, μέχρι και του Κοινοβουλίου. Οι εικόνες αυτές αποτελούν μια καταγραφή των
κέντρων αποφάσεων των θεσμών, ένα είδος χαρτογράφησης ενός νευρικού συστήματος
που με τη σειρά του αποτελεί τη βάση ενός συστήματος αξιών που στηρίζεται στα δίπολα
σωστού ή λάθους, καλού ή κακού, ωραίου ή άσχημου. Είναι η εικόνα του χώρου στην
οποία διαμορφώνεται επισήμως η ηθική, εκφράζεται η δημοκρατία, διαφυλάσσεται η
ελευθερία και στην οποία η ανθρώπινη παρουσία δεν υπονοείται, όπως στην περίπτωση
των ψυχιατρικών κλινικών της Volterra, αλλά υποδηλώνεται από τα καθίσματα, τα έδρανα
και τα μικρόφωνα σε αναλογία με την αυστηρότητα των φωτογραφιών που θα
αποδραμοτοποιήσουν πλήρως τους χώρους αυτούς και θα τους αποκόψουν από
οποιαδήποτε δυνατότητα αφηγηματικής συνέχειας.
Αλέξιος Παπαζαχαρίας
