Attention, works in progress
The solo exhibition Attention, works in progressof Manolis Baboussis, curated by art historian Emmanuel Mavrommatis in the context of the 53thDemetria events, opens at the Municipal Gallery of Thessaloniki on Monday, October 1 at 20:00 (through November 3, 2018; Alatza Imaret, 91-93 Kassandrou St., tel. 2310 278.570).
Baboussis presents a three dimension work of variable dimensions in dialogue with video projections, anatomical drawings, photographs and texts, all set in a large installation. Numerous paper poles with the image of the same person at the top form a throng, an iconostasis that stands frontally before us. In an age dominated by hypocrisy and cynical exchange, he seems to be smiling or showing his teeth while in effect he is subjected to external pressure, coercion. Using a subversive, critical yet poetic discourse, Baboussis presents an aphorism that urges viewers to reflect without attempting to persuade or admonish them.
The skin is drawn aside like a theatre curtain to reveal a precise scientific reading of the anatomy of the human body, its non-visible form and function. This relation between inside (intention) and outside (effect) is taken by the artist to the level of poetry, visual expression and social life. On the level of social life the artist comments on the dependencies and limitations imposed by the public on the private, by art institutions on artistic creation.
Manolis Mavrommatis says that “…Baboussis thinks in a binary fashion, and his analysis is defined by the juxtaposition of the invisible (the inaccessible) and the visible (the accessible): it is the anatomy and the skin, the veins and the blood, and so on. Ultimately, it is the communication of the accessible and the inaccessible through a common system that seems to organise them both…”
Πολυάριθμα χάρτινα κοντάρια, φέρουν στην κορυφή τους την εικόνα του ίδιου προσώπου, σχηματίζοντας ένα πλήθος, ένα τέμπλο απέναντι μας που μας κοιτάζει μετωπικά. Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η υποκρισία, οι κυνικές ανταλλαγές, φαίνεται να μας χαμογελά ή να μας δείχνει τα δόντια του, ενώ στην πραγματικότητα υφίσταται μια εξωτερική πίεση, έναν καταναγκασμό. Μ’ έναν ανατρεπτικό, κριτικό και συνάμα ποιητικό λόγο, ο Μπαμπούσης με μια αποφθεγματική διατύπωση δίνει μια λαβή στο θεατή να σκεφτεί χωρίς να επιχειρεί να τον πείσει ή να τον νουθετήσει.
Η επιφάνεια του δέρματος σύρεται ως μια θεατρική αυλαία που αποκαλύπτει με ακρίβεια την επιστημονική ανάγνωση της ανατομίας του ανθρώπινου σώματος, της μη ορατής μορφής και λειτουργίας του. Αυτήν τη σχέση του εσωτερικού,(της πρόθεσης), και του εξωτερικού (του αποτελέσματος), ο καλλιτέχνης την μεταφέρει στο πεδίο της ποίησης, της εικαστικής έκφρασης και της κοινωνικής ζωής.
Στο επίπεδο της κοινωνικής ζωής ο καλλιτέχνης σχολιάζει τις εξαρτήσεις και τις δεσμεύσεις του ιδιωτικού από το δημόσιο, της καλλιτεχνικής δημιουργίας από τους θεσμούς της τέχνης.
Παράλληλα οι βιντεοπροβολές Ανατομίες Ι, ΙΙ, με μουσική του Joachim Latarjet, που προβάλλονται στην έκθεση, μας εγκαλούν με την ευρηματική ροή και την υπαινικτική αμεσότητα των φωτογραφικών εικόνων να προβληματιστούμε γύρω από την πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Θίγει κριτικά πολυδιάστατα ζητήματα που αφορούν τόσο τις διαφορετικές διαδρομές και εμμονές του Μπαμπούση, όσο και διαχρονικά ζητήματα της ανθρώπινης συνθήκης.
Ο Μανώλης Μαυρομμάτης αναφέρει: «…τα βίντεο, του Μπαμπούση, η φωτογραφία, οι συστατικές δομές και οι οργανώσεις των δομών, οι κατασκευές, τα αντικείμενα και οι συσσωρεύσεις τους, εννοούν ότι το φωτογραφικό αντικείμενο έφυγε από τον τόπο του και ότι διαχύθηκε στα αντικείμενα που το συγκροτούν: η διάχυση είναι η λειτουργία της ανάλυσης στο χώρο και ο συλλογισμός της διαχείρισης του χώρου είναι η συγκέντρωση του αρχείου των συστατικών στοιχείων μιας πρόσληψης που έγινε εκεί και της οποίας μαζεύονται -κομμάτι, κομμάτι- οι μνήμες, εδώ».
Η πρώτη φωτογραφική δουλειά του Μπαμπούση από μια δράση του Volterra 1973,προβλήθηκε εκείνην την εποχή ως slide show, ενώ αργότερα η εκθεσιακή παράθεση των μεγάλων διαστάσεων τυπωμάτων του, συνθέτουν έναν εννοιολογικό και πλαστικό διάλογο, ανεξάρτητα χρονολογικής ή θεματικής συνάφειας, ευνοώντας περισσότερο την ανοικτή ερμηνεία και τη δημιουργία διαφορετικών συνειρμών.
